~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Καθόμουν και έκλαιγα για την Ελλάδα. Παναγιά μου βοήθα και αυτή τη φορά τους Έλληνες". Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

ΕΛΛΑΔΑ - ΜΝΗΜΕΙΑ - Αρχαιολογικοί χώροι και Μνημεία στην Ελλάδα. Ελληνικός Πολιτισμός

ΕΛΛΑΔΑ - ΜΝΗΜΕΙΑ - Αρχαιολογικοί χώροι και Μνημεία στην Ελλάδα. Ελληνικός Πολιτισμός
ΕΛΛΑΔΑ - ΜΝΗΜΕΙΑ - Αρχαιολογικοί χώροι και Μνημεία στην Ελλάδα. Ελληνικός Πολιτισμός


Μετάφραση [Translate]

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

O χάρτης δείχνει τον πραγματικό ένοχο για την τραγωδία της Κύπρου


 Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Η 38η μαύρη επέτειος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ως επακόλουθο του χουντικού πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου, πέρασε και έφυγε χωρίς πολλές αναφορές από τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης. Αποδέχομαι ότι η οικονομική κρίση ισοπέδωσε τα πάντα, και ένα θέμα όπως η τραγωδία της Κύπρου, που δεν επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων, είναι λογικό να περνά απαρατήρητο. Αλλωστε, πρόκειται για μία μεγάλη εθνική ήττα, αλλά και ενοχή, που η Ελλάδα εδώ και χρόνια, προσπαθεί να ξεχάσει –αν και η φράση «σβήσει από τη μνήμη της», αποτυπώνει καλύτερα την πραγματικότητα.
Τα τελευταία 2-3 χρόνια επιχειρείται να παρουσιαστεί το διπλό έγκλημα, το πραξικόπημα και η εισβολή, ως μία ανόητη πράξη του........
Δημήτριου Ιωαννίδη, και αυτή η προσπάθεια έχει θυμώσει δικαιολογημένα όσους ασχοληθήκαμε πραγματικά και χωρίς κομματικές παρωπίδες, με την αμερικανική ευθύνη, η οποία είναι αποδεδειγμένη, σε σημείο που δεν αμφισβητείται ούτε από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Αλλωστε, ο μακαρίτης Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, μίλησε και δημόσια και ιδιωτικά σε φίλους του δημοσιογράφους, για το αμερικανικό λάθος την περίοδο του πραξικοπήματος και της εισβολής.
Οταν ξεκίνησε η έρευνα για τα αρχεία του Χένρι Κίσιγκερ, καλοί μου φίλοι, που με αγαπούσαν πραγματικά, μου ομολόγησαν πως μερικές φορές τους θύμιζα τον «Δον Κιχώτη», και άλλες φορές ένα ονειροπαρμένο δημοσιογράφο, ο οποίος πιστεύει πως γίνονται θαύματα. «Πως θα βρείτε εσείς τα έγγραφα του Κίσιγκερ», μου είπε θυμωμένα ένας εξ αυτών, «όταν απέτυχαν τόσοι άλλοι». Ολοι ήθελαν πραγματικά να με προστατεύσουν από το τράνταγμα της απογοήτευσης, ως αποτέλεσμα μίας μεγάλης αποτυχίας της έρευνας, που αρχίσαμε με άλλους ερευνητές και φοιτητές.
Τον Αύγουστο του 2001 –και μετά από 14 χρόνια έρευνας- είχαμε φτάσει στο γλυκό τέλος, για να ακολουθήσει έναντελίριο πανηγυρισμών έξω από τα αμερικανικά αρχεία, στο College Park της Πολιτείας του Μέριλαντ. Κρατούσαμε πιά στα χέρια μας τον ΧΑΡΤΗ που αναζητούσαμε χρόνια, και ο οποίος –σύμφωνα με πρώην αξιωματούχο της εποχής Κίσιγκερ, που μας βοηθούσε- θα έλυνε όλες τις απορίες μας και θα απαντούσε στα πολλά βασανιστικά ερωτήματα, που έχουμε όλοι στην Κύπρο και αρκετοί στην Ελλάδα. Μαζί με τον χάρτη είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε με διάφορους τρόπους, πάντα ΝΟΜΙΜΟΥΣ, τη συντριπτική πλειοψηφία των εγγράφων του Κίσιγκερ για την Κύπρο, την Ελλάδα, τη Χιλή, την Μπαγκλαντές και το Ανατολικό Τιμόρ.
13 Αυγούστου του 1974: Στα γραφεία της CIA –και σε στενή συνεργασία με το επιτελείο του Κίσιγκερ, συμπεριλαμβανομένου και του νομικού του συμβούλου, Χέλμουντ Σόνενφελτ- τα μέλη της ομάδας Bureau of Intelligence and Research, που ασχολούνταν με την «Κυπριακή Κρίση», όπως είχε χαρακτηριστεί η εισβολή, σχεδίασαν ένα χάρτη με τον αριθμό 9. Ήταν ο ένατος μίας σειράς χαρτών, που απεικόνιζαν τις κινήσεις των τουρκικών στρατευμάτων από την 20ηουλίου 1974, όταν άρχισε η εισβολή, μέχρι εκείνη την ημέρα, την 13η Αυγούστου. Την επομένη ημέρα, πραγματοποιήθηκε η δεύτερη εισβολή, που ολοκλήρωσε την τραγωδία. Οι οκτώ χάρτες καταστράφηκαν και ο ένατος διασώθηκε επειδή ο Κίσιγκερ είχε μία κακή, όπως αποδείχθηκε, συνήθεια να κρατά στο προσωπικό του αρχείο μερικά από τα σημειώματα των συνεργατών του.
Ο χάρτης*, παρουσίαζε το νησί διχοτομημένο, όπως ακριβώς το έκοψαν στα δύο την επομένη ημέρα (14 Αυγούστου του 1974), τα στρατεύματα του Αττίλα. Θυμάμαι, όταν τον παρουσίασα σε φίλο καθηγητή που μας συμβούλευε στη διάρκεια της έρευνας, υπέστη το ίδιο σοκ με το δικό μας, όταν τον πρωτοπήραμε στα χέρια μας. Και πολύ ορθά μας υπογράμμισε, πως αυτός ο χάρτης αποδεικνύει όλα όσα υποστηρίξαμε κατά καιρούς, ότι το πραξικόπημα και η εισβολή ήταν σχεδιασμένα από την Ουάσιγκτον.
Τον χάρτη ανακαλύψαμε μαζί με ένα φάκελο γεμάτο έγγραφα, με τον χαρακτηρισμό “For Eyes Only”. Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τη σημαντικότητά τους, αρκεί να εξηγήσουμε ότι το είδος των εγγράφων αυτών, καταστρέφονται μόλις διαβαστούν από τον παραλήπτη (που ήταν ο Κίσιγκερ). Δεν είναι περίεργο σε εμάς ότι ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, δεν τα κατέστρεψε. Ενοιωθε άτρωτος και είχε σχεδιάσει να περάσει από τη Γερουσία μία τροπολογία, η οποία θα απαγόρευε την αποκάλυψη των εγγράφων του μέχρι το θάνατό του. Ομως, τον Αύγουστο του 2001, υπό την επιμονή και την πίεση των ερευνητών, Αμερικανών και ξένων, αποδέχθηκε τη δημοσιοποίηση μερικών εκ των εγγράφων του, τα οποία είχαμε ήδη εξασφαλίσει πάντα με νόμιμο τρόπο. Δεν μπορούσε να πράξει διαφορετικά.
Πιστεύω ότι τα έγγραφα με τον χαρακτηρισμό For Eyes Only”, είναι καταστροφικά για τον Κίσιγκερ και απαντούν στους όψιμους υποστηρικτές του στην Ελλάδα και την Κύπρο. Σε ένα από αυτά, με ημερομηνία 14 Αυγούστου 1974 (ημέρα της δεύτερης εισβολής και ενώ οι μάχες μαίνονταν στην Αμμόχωστο και τη Μόρφου), ο νομικός του σύμβουλος γράφει στον Κίσιγκερ –ανάμεσα στα άλλα- και τα εξής:
«Τίποτα από ό,τι μπορώ να σκεφθώ θα σταματήσει τους Τούρκους από το να προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν δια της βίας όσα απαίτησαν στα τελεσίγραφά τους. Ουσιαστικά, όπως ήταν έτσι κι αλλιώς η αλήθεια, η μόνη πιθανή βιώσιμη λύση (modus vivendi) θα πρέπει να βασισθεί σε μια ντε φάκτο διαίρεση του νησιού, όποια και αν είναι η μορφή της. Εάν οι Τούρκοι κινηθούν γρήγορα και μετά αναγκασθούν να υποχωρήσουν, ίσως προκληθεί ελληνική αντίδραση και τότε ίσως μας δοθεί η ευκαιρία να προσπαθήσουμε για μια συμφωνία (η οποία, Ίσως, σώσει και τον Καραμανλή).
Καθώς οι Σοβιετικοί μπορούν να λειτουργήσουν ως φόβητρο, πρέπει να τους κρατήσουμε σε απόσταση. Δεν μπορούν να εξελιχθούν σε διαιτητές μεταξύ συμμάχων των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα συμφέροντά τους διαφέρουν ριζικά από τα δικά μας. Εμείς επιθυμούμε ένα modus vivendi μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, ενώ αυτοί θέλουν μια αδέσμευτη Κύπρο, και προτιμούν την Ελλάδα ή την Τουρκία, ή και τις δυο αποστασιοποιημένες από το ΝΑΤΟ.
Έτσι, θα πρέπει:
- Να προσπαθήσουμε, επειγόντως, να περιορίσουμε την ελληνική αντίδραση, τουλάχιστον για 24 ώρες,
- Να πούμε ξεκάθαρα στους Τούρκους ότι πρέπει να σταματήσουν σήμερα, ή το αργότερο αύριο (tomorrow at the latest),
- Να προειδοποιήσουμε τους Τούρκους ότι η Ελλάδα κινείται ταχύτατα προς τα αριστερά.
- Να στείλουμε έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο στην Αθήνα γιά να ασκεί συνεχή και άμεση επιρροή στον Καραμανλή,
- Με δεδομένο ότι οι Τούρκοι θα καταλάβουν γρήγορα την Αμμόχωστο, να διαβεβαιώσετε ιδιωτικά τους Τούρκους (privately assure Turks) ότι θα τους εξασφαλίσουμε λύση που θα περιλαμβάνει το ένα τρίτο του νησιού, στο πλαίσιο κάποιου διακανονισμού ομοσπονδιακής φύσης.
- Να διαβεβαιώσουμε τους Ελληνες ότι θα περιορίσουμε τις τουρκικές απαιτήσεις και δεν θα επιτρέψουμε άλλους εγκλωβισμένους, κλπ.
Δεν πρέπει να εμπλακείτε άμεσα, άστε να σταματήσουν οι εχθροπραξίες. Αφού γίνει αυτό, πρέπει να το κάνετε διότι δεν υπάρχει εναλλακτική δυνατότητα, και μόνο εμείς έχουμε το βάρος (να το πράξουμε)».
Ο χάρτης, το Μνημόνιο του Σόνενφελντ και τα υπόλοιπα έγγραφα με τον χαρακτηρισμό “For Eyes Only”, αποδεικνύουν τον απαράδεκτο ρόλο του Κίσιγκερ στην κυπριακή τραγωδία. Όσες προσπάθειες και αν κάνουν οι κατευθυνόμενοι υποστηρικτές του, θα αποτύχουν, διότι ομιλούν από μόνα τους τα δικά του έγγραφα…

* Ο χάρτης πρωτοδημοσιεύθηκε στο βιβλίο «Τα Μυστικά Αρχεία του Κίσιγκερ» (Εκδόσεις Λιβάνη) του Κώστα Βενιζέλου και του Μιχάλη Ιγνατίου. . Ο Κίσιγκερ, δεν αμφισβήτησε ποτέ την εγκυρότητα του χάρτη και των εγγράφων. Μάλιστα, με επιστολή που έστειλε η προσωπική του γραμματέας στο Μιχ. Ιγνατίου, αποδέχεται την ύπαρξη του Μνημονίου Σόνενφελντ.

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΗ ΓΕΡΟΥΣΙΑ [Στεμνίτσα 26.05.1821]




*ομιλία του καθηγητή κυρίου Ιωάννη Γκιώνη που εκφώνησε στην επέτειο του εορτασμού της Α΄ Πελοποννησιακής Γερουσίας στη Στεμνίτσα, τον Ιούνιο του 2012. 



Σεβασμιότατε,
Άγιοι Πατέρες,
Κύριε Δήμαρχε Γορτυνίας Γιάννη Γιαννόπουλε,
Κύριε Βουλευτά Αντρέα Λικουρέντζο
Κύριοι Δήμαρχοι, Ιλίου κύριε Νίκο Ζενέτο,
Κύριοι Εκπρόσωποι Πολιτικών, Στρατιωτικών και Αρχών Ασφαλείας,
Κύριοι Αντιδήμαρχοι , Δημοτικοί Σύμβουλοι και Πρόεδροι Τοπικών Συμβουλίων,
Κύριοι Εκπρόσωποι Συλλόγων, Φορέων και Μέσων Επικοινωνίας,
Εκλεκτή Ομήγυρις,

Αισθάνομαι συγκίνηση, για τη μεγάλη τιμή που μου προσγίνεται να μιλώ ενώπιον ενός τόσο εκλεκτού ακροατηρίου. Και ευχαριστώ γι’ αυτό, τους επιφανείς Στεμνιτσιώτες, κύριο Αθανάσιο Ροϊλό, Πρόεδρο του Πατριωτικού Συνδέσμου Τρικολώνων και κύριο Ντίνο Σαρακινιώτη, Αντιπρόεδρο του Συνδέσμου, με περγαμηνές στους τομείς της Παράδοσης και του Πολιτισμού, και όχι μόνο.
Η σημερινή παρουσία μας εδώ, στον καθαγιασμένο αυτόν τόπο, αποσκοπεί στην απόδοση τιμών σε όλους εκείνους, που, μέσα από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις να απελευθερώσουν τη δούλη Πατρίδα.

Ήσαν επικά τα πολεμικά γεγονότα, στα οποία οι επαναστάτες μετείχαν με προοδευτική γενναιότητα. Κολοκοτρωναίοι και Ανδρούτσοι αντιμετώπισαν στα πεδία των μαχών τους ανελέητους και αγέρωχους πολέμιους, με νικηφόρα αποτελέσματα. Οι περιλάλητες νίκες στο Λεβίδι, στο Βαλτέτσι, στα Δολιανά, στα Βέρβαινα και στη Γραβιά, είχαν λειτουργήσει λυτρωτικά στην ψυχολογία των επαναστατών.  Ο βασανιστικός θάνατος του Διάκου και ο απαγχονισμός του Γρηγορίου του Ε΄, χαλύβδωσαν τη θέληση των επαναστατών για τον υπερπάντων αγώνα.
Υπήρχαν όμως, και άλλες σοβαρές ανάγκες, που αφορούσαν τη στρατολογία και την προμήθεια τροφών και πολεμοφοδίων για τους Επαναστάτες. Αρχικά, συγκροτήθηκαν τοπικές εφορείες για να αντιμετωπιστεί αυτή η αναγκαιότητα.
Διαπιστώθηκε όμως, νωρίς η ανάγκη ύπαρξης ενός έγκυρου πολιτικού Διοικητικού οργάνου, ικανού να στηρίξει αποτελεσματικά τους αγωνιζόμενους. Ένα όργανο με αρμοδιότητες ευρύτερες και με εκτενέστερη εδαφική επιρροή. Έτσι, με πρωτοβουλία της Μεσσηνιακής Συγκλήτου, οργανώθηκε Συνέλευση των Πελοποννησίων στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου, στις Καλτεζές, κοντά στην Τρίπολη.
Στη Συνέλευση αυτή, έλαβαν μέρος τριάντα επτά (37), κατ’ άλλους τριάντα τέσσερεις (34), αντιπρόσωποι, οι οποίοι, μετά από συζητήσεις κατέληξαν στην συγκρότηση επταμελούς Διοικητικής Επιτροπής, για τη Διεύθυνση και τον συντονισμό του αγώνα.

«[…]συνηθροίσθημεν επί τούτου οι υπογεγραμμένοι από μέρους των επαρχιών μας, έχοντες την γνώμην και όλων των απόντων, εκλέξαντες τους φιλογενεστάτους Κυρίους, τον τε Άγιον Βρυσθένης Θεοδώρητον, Σωτήριον Χαραλάμπου, Αθανάσιον Κανακάρην, Αναγνώστην Παπαγιαννόπουλον, Θεοχαράκην Ρέντην και Νικ.Πονηρόπουλον, καθ’ υπακοήν και συγκατάνευσιν και αυτών εις την κοινήν ημών ταύτην  πρότασιν, τους διορίζομεν δια να περευρίσκονται του ενδοξοτάτου κοινού Αρχιστρατήγου μας Π. Μαυρομιχάλη…»
Και καταλήγει η απόφαση της Συνέλευσης:
«[…] από το μέρος ημών και όλων των απόντων υπακοής και άνευ τινός ανθιστάσεως, προφασιολογίας και αναβολής, της εξακολουθίας και ενεργείας των νευμάτων και διαταγών των, ελάβομεν αμφότερα τα μέρη τον προσήκοντα όρκον, ενώπιον του Υψίστου Θεού, εν βάσει συνειδότως και της τιμής μας. Και ούτως επεδόθη αυτοίς το παρόν ενυπόγραφον αποδεικτικόν και κυρωτικόν γράμμα μας». 1821 Μαΐου 26
Πρόεδρος της Διοικητικής αυτής Επιτροπής, που ονομάστηκε Πελοποννησιακή Γερουσία, ανέλαβε ο εκ Μάνης ορμώμενος, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και Γραμματέας, ο Στεμνιτσιώτης Ρήγας Παλαμήδης.
Ο Γορτύνιος ιστορικός συγγραφέας, Χρ.Στασινόπουλος, στο ενδιαφέρον βιβλίο του «Λεξικόν της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821», αποδίδει και σε άλλα κίνητρα τη συγκρότηση Συνελεύσεως στις Καλτεζές και τη συνακόλουθη εσπευσμένη ίδρυση της Πελοποννησιακής Γερουσίας.
Θεωρεί ότι ο Μαυρομιχάλης και οι άλλοι σύνεδροι στόχευαν να διαμορφώσουν καταστάσεις και να έχουν τον πρώτο λόγο στις εξελίξεις, πριν να φτάσει στην περιοχή ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο οποίος αναμενόταν και δεν καθυστέρησε η έλευσή του. Ο Δημήτριος Υψηλάντης, αδελφός του Γενικού Αρχηγού Αλ. Υψηλάντη, ήταν από τους πλέον έντιμους και ανιδιοτελείς πατριώτες. Αναφέρω σημειολογικά, ότι το 1829 τελείωσε με τη μάχη της Πέτρας, Βοιωτίας τον αγώνα, που άρχισε ο αδερφός του τον Φεβρουάριο του 1821.
Ένας άλλος ιστορικός, ο Μ. Οικονόμου στα «Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας», παρουσιάζει Ιεράρχες, ως ο Π.Π. Γερμανός και Προεστούς, ως ο Ζαΐμης, ο Λόντος, ο Σισίνης και ο Νοταράς, αντίθετους στην πρόταση σύγκλησης Συνελεύσεως στις Καλτεζές και γι’ αυτό δεν μετείχαν. Ο Ίδιος, όμως, εκφράζεται θετικά για το έργο της Γερουσίας. Γράφει δε κατά λέξη:
«Καίτοι δε της ρηθείσης Γερουσίας, μυκτηρισθείσης ως αυτοχειροτονήτου δια τον τρόπον της συστάσεώς της και πλάγιον των σκοπών της, μη αρεσάσης και μη εισακουομένης, εφημίσθη μ’ όλον τούτο και ηκούσθη ότι οπωσδήποτε εσχηματίσθη γενική της Αρχή εν Πελοποννήσω, ονομασθείσα «Γερουσία της Πελοποννήσου», όπερ πολύ ωφέλησεν ηθικώς και ως καλόν εξετιμήθη έπειτα το πράγμα εν γένει».
Στη Γερουσία δόθηκε από τη Συνέλευση ευρύτατη εξουσία. Ωστόσο, υπήρχε τοπικός και χρονικός περιορισμός. Αρμοδιότητα είχε μόνο για τις υποθέσεις της Πελοποννήσου και για το χρονικό διάστημα, που θα μεσολαβούσε ως την απελευθέρωση της πολιορκημένης, από τον Κολοκοτρώνη, Τριπόλεως.

Είναι πρέπον να τονιστεί η φιλοπατρία των Γερουσιαστών αυτών, η εργατικότητα, η επαγρύπνηση και η ανιδιοτέλειά τους. Επιδόθηκαν με αυταπάρνηση στο έργο που επωμίσθηκαν. Εδώ, στη Στεμνίτσα, που ορίστηκε ως έδρα τους, εξέδωσαν τα πρώτα έγγραφα Δημοσίου Δικαίου. Εδώ, στην πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδος, έστω και για περιορισμένο χρονικό διάστημα, χτυπούσε η καρδιά του αγωνιζόμενου λαού, της μαχόμενης Ελλάδος, που προσπαθούσε να βρει το βηματισμό της, ύστερα από αιώνες ταπείνωσης και δουλείας. Επιβάλλεται να ειπωθεί ότι όσο και αν η Γερουσία είχε περιορισμένη τοπική αρμοδιότητα τα κλιμάκια των φιλικών, που δραστηριοποιούνταν σε όλες τις επαναστατημένες περιοχές, ήσαν οι συνδετικοί κρίκοι, που διευκόλυναν την επικοινωνία και τη συνεργασία όλων.
Σε αυτή την προικισμένη από τη φύση και την ανθρώπινη οξύνοια και δραστηριότητα περιοχή, εγκαταστάθηκαν οι Γερουσιαστές, προνοώντας για όλα τα ζητήματα. Στις 30 Μαΐου με εγκύκλιο καθόριζαν την οργάνωση της περιφερειακής Διοίκησης της Πελοποννήσου. Επίσης, με ίδια ημερομηνία, έστειλαν άλλη εγκύκλιο που αφορούσε την επιστράτευση «πάντων των δυναμένων να φέρουν όπλα». Εδώ, όπου έζησε και ο Γέρος του Μωριά και γεννήθηκε και ο γιος του, ο Γενναίος Πρωθυπουργός της Ελλάδας κατά την έξωση του Όθωνα, άνδρες συνετοί και ανιδιοτελείς, ανέλαβαν πρόθυμα να υπηρετήσουν, πάνω από όλα, το γενικό συμφέρον.


Σεβασμιότατε,
Κυρίες και Κύριοι,
Είμαι σίγουρος ότι οι ιερές σκιές των ελευθερωτών, μας υπερίπτανται του χώρου και αγάλλονται για την απόδοση φόρου τιμής, για την μεγάλη τους προσφορά. Απαιτούν όμως, από όλους εμάς, και κυρίως από τους ηγέτες μας, να μην πετάξουμε «τα Άγια τοις κυσί». Ζητούν να μιμηθούμε τα καλά τους έργα και όχι εκείνα που τους είχαν οδηγήσει και αυτούς ένα βήμα προ της καταστροφής.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οφείλουμε να παραδειγματιστούμε από την ιστορία μας και να προστατευτούμε ως λαός από τους κινδύνους, οι οποίοι μας απειλούν, με πιο επικίνδυνο εχθρό, τον ίδιο μας τον εαυτό, που περιχαρακώνεται στη δική του υποκειμενική αλήθεια, περιφρονώντας τους άλλους. Μόνο αν στη θέση του «Εγώ» τοποθετήσουμε το «Εμείς», όπως συνιστούσε ο αγράμματος, αλλά σοφός πατριώτης, Στρατηγός Μακρυγιάννης, υπάρχει ελπίδα σωτηρίας.
Σεβασμιότατε, προσευχηθείτε για τον λαό και την Πατρίδα.

Στεμνίτσα, 10 Ιουνίου 2012
      Ιωάννης Διον. Γκιώνης


_______________________

* Ομιλία  του τ. Εκπαιδευτικού, προϊστάμενου Β’ Βάθμιας Εκπαίδευσης Γ΄Αθήνας και Αντιδήμαρχο Παιδείας Δήμου Ιλίου,Ιωάννη Διον. Γκιώνη, στη Μονή Χρυσοπηγής (Στεμνίτσα), για την Πελοποννησιακή Γερουσία
[26η Μαΐου 1821] – 10.06 2012