Καταδρομικό « Έλλη», ένα ιστορικό έγκλημα ! Πούλησαν για παλιοσίδερα το τορπιλισμένο καράβι. Ποιός έδωσε την εντολή ;

Κάθε φορά πού εορτάζουμε την Κοίμηση ( και όχι τον θάνατο ) τής Θεοτόκου, το μυαλό  των περισσότερων Ελλήνων πάει ασφαλώς στην Τήνο αλλά και στον τορπιλισμό τής «Έλλης» από το Ιταλικό υποβρύχιο…

Καταδρομικό "Έλλη".

Υπήρχε μέχρι τώρα ένα βαθύ μυστήριο στο τι απέγινε το τορπιλισμένο πλοίο, αλλά από ένα βίντεο πού τελικά βρήκαμε μάθαμε γιά ένα ακόμη ιστορικό έγκλημα πού διεπράχθηκε όχι από ξένους αλλά από εμάς τούς Έλληνες πού πεθάναμε  δυό φορές το πληγωμένο καράβι!

  
Ένα αποκαλυπτικό Video

Γιατί πρώτα το δολοφόνησαν οί  Ιταλοί με τις τορπίλες τους, και ήλθαμε μετά κι΄ εμείς οί Έλληνες και οί όποιοι απάτριδες καρεκλοκένταυροι και το αποτελειώσαμε, δίνοντας εντολή να το κόψουν στον βυθό και να το πουλήσουν για παλιοσίδερα, χωρίς να κρατήσουν ούτε ένα ιστορικό ενθύμιο !

Διαβάστε περισσότερα »

___________________________________________________

*από το: 

http://patrablog.blogspot.gr/2012/08/blog-post.html#more

O χάρτης δείχνει τον πραγματικό ένοχο για την τραγωδία της Κύπρου

 Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Η 38^η μαύρη επέτειος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ως επακόλουθο του χουντικού πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου, πέρασε και έφυγε χωρίς πολλές αναφορές από τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης. Αποδέχομαι ότι η οικονομική κρίση ισοπέδωσε τα πάντα, και ένα θέμα όπως η τραγωδία της Κύπρου, που δεν επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων, είναι λογικό να περνά απαρατήρητο. Αλλωστε, πρόκειται για μία μεγάλη εθνική ήττα, αλλά και ενοχή, που η Ελλάδα εδώ και χρόνια, προσπαθεί να ξεχάσει –αν και η φράση «σβήσει από τη μνήμη της», αποτυπώνει καλύτερα την πραγματικότητα.

Τα τελευταία 2-3 χρόνια επιχειρείται να παρουσιαστεί το διπλό έγκλημα, το πραξικόπημα και η εισβολή, ως μία ανόητη πράξη του........

Δημήτριου Ιωαννίδη, και αυτή η προσπάθεια έχει θυμώσει δικαιολογημένα όσους ασχοληθήκαμε πραγματικά και χωρίς κομματικές παρωπίδες, με την αμερικανική ευθύνη, η οποία είναι αποδεδειγμένη, σε σημείο που δεν αμφισβητείται ούτε από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Αλλωστε, ο μακαρίτης Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, μίλησε και δημόσια και ιδιωτικά σε φίλους του δημοσιογράφους, για το αμερικανικό λάθος την περίοδο του πραξικοπήματος και της εισβολής.

Οταν ξεκίνησε η έρευνα για τα αρχεία του Χένρι Κίσιγκερ, καλοί μου φίλοι, που με αγαπούσαν πραγματικά, μου ομολόγησαν πως μερικές φορές τους θύμιζα τον «Δον Κιχώτη», και άλλες φορές ένα ονειροπαρμένο δημοσιογράφο, ο οποίος πιστεύει πως γίνονται θαύματα. «Πως θα βρείτε εσείς τα έγγραφα του Κίσιγκερ», μου είπε θυμωμένα ένας εξ αυτών, «όταν απέτυχαν τόσοι άλλοι». Ολοι ήθελαν πραγματικά να με προστατεύσουν από το τράνταγμα της απογοήτευσης, ως αποτέλεσμα μίας μεγάλης αποτυχίας της έρευνας, που αρχίσαμε με άλλους ερευνητές και φοιτητές.

Τον Αύγουστο του 2001 –και μετά από 14 χρόνια έρευνας- είχαμε φτάσει στο γλυκό τέλος, για να ακολουθήσει έναντελίριο πανηγυρισμών έξω από τα αμερικανικά αρχεία, στο College Park της Πολιτείας του Μέριλαντ. Κρατούσαμε πιά στα χέρια μας τον ΧΑΡΤΗ που αναζητούσαμε χρόνια, και ο οποίος –σύμφωνα με πρώην αξιωματούχο της εποχής Κίσιγκερ, που μας βοηθούσε- θα έλυνε όλες τις απορίες μας και θα απαντούσε στα πολλά βασανιστικά ερωτήματα, που έχουμε όλοι στην Κύπρο και αρκετοί στην Ελλάδα. Μαζί με τον χάρτη είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε με διάφορους τρόπους, πάντα ΝΟΜΙΜΟΥΣ, τη συντριπτική πλειοψηφία των εγγράφων του Κίσιγκερ για την Κύπρο, την Ελλάδα, τη Χιλή, την Μπαγκλαντές και το Ανατολικό Τιμόρ.

13 Αυγούστου του 1974: Στα γραφεία της CIA –και σε στενή συνεργασία με το επιτελείο του Κίσιγκερ, συμπεριλαμβανομένου και του νομικού του συμβούλου, Χέλμουντ Σόνενφελτ- τα μέλη της ομάδας Bureau of Intelligence and Research, που ασχολούνταν με την «Κυπριακή Κρίση», όπως είχε χαρακτηριστεί η εισβολή, σχεδίασαν ένα χάρτη με τον αριθμό 9. Ήταν ο ένατος μίας σειράς χαρτών, που απεικόνιζαν τις κινήσεις των τουρκικών στρατευμάτων από την 20^ηουλίου 1974, όταν άρχισε η εισβολή, μέχρι εκείνη την ημέρα, την 13^η Αυγούστου. Την επομένη ημέρα, πραγματοποιήθηκε η δεύτερη εισβολή, που ολοκλήρωσε την τραγωδία. Οι οκτώ χάρτες καταστράφηκαν και ο ένατος διασώθηκε επειδή ο Κίσιγκερ είχε μία κακή, όπως αποδείχθηκε, συνήθεια να κρατά στο προσωπικό του αρχείο μερικά από τα σημειώματα των συνεργατών του.

Ο χάρτης*, παρουσίαζε το νησί διχοτομημένο, όπως ακριβώς το έκοψαν στα δύο την επομένη ημέρα (14 Αυγούστου του 1974), τα στρατεύματα του Αττίλα. Θυμάμαι, όταν τον παρουσίασα σε φίλο καθηγητή που μας συμβούλευε στη διάρκεια της έρευνας, υπέστη το ίδιο σοκ με το δικό μας, όταν τον πρωτοπήραμε στα χέρια μας. Και πολύ ορθά μας υπογράμμισε, πως αυτός ο χάρτης αποδεικνύει όλα όσα υποστηρίξαμε κατά καιρούς, ότι το πραξικόπημα και η εισβολή ήταν σχεδιασμένα από την Ουάσιγκτον.

Τον χάρτη ανακαλύψαμε μαζί με ένα φάκελο γεμάτο έγγραφα, με τον χαρακτηρισμό “For Eyes Only”. Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τη σημαντικότητά τους, αρκεί να εξηγήσουμε ότι το είδος των εγγράφων αυτών, καταστρέφονται μόλις διαβαστούν από τον παραλήπτη (που ήταν ο Κίσιγκερ). Δεν είναι περίεργο σε εμάς ότι ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, δεν τα κατέστρεψε. Ενοιωθε άτρωτος και είχε σχεδιάσει να περάσει από τη Γερουσία μία τροπολογία, η οποία θα απαγόρευε την αποκάλυψη των εγγράφων του μέχρι το θάνατό του. Ομως, τον Αύγουστο του 2001, υπό την επιμονή και την πίεση των ερευνητών, Αμερικανών και ξένων, αποδέχθηκε τη δημοσιοποίηση μερικών εκ των εγγράφων του, τα οποία είχαμε ήδη εξασφαλίσει πάντα με νόμιμο τρόπο. Δεν μπορούσε να πράξει διαφορετικά.

Πιστεύω ότι τα έγγραφα με τον χαρακτηρισμό “For Eyes Only”, είναι καταστροφικά για τον Κίσιγκερ και απαντούν στους όψιμους υποστηρικτές του στην Ελλάδα και την Κύπρο. Σε ένα από αυτά, με ημερομηνία 14 Αυγούστου 1974 (ημέρα της δεύτερης εισβολής και ενώ οι μάχες μαίνονταν στην Αμμόχωστο και τη Μόρφου), ο νομικός του σύμβουλος γράφει στον Κίσιγκερ –ανάμεσα στα άλλα- και τα εξής:

«Τίποτα από ό,τι μπορώ να σκεφθώ θα σταματήσει τους Τούρκους από το να προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν δια της βίας όσα απαίτησαν στα τελεσίγραφά τους. Ουσιαστικά, όπως ήταν έτσι κι αλλιώς η αλήθεια, η μόνη πιθανή βιώσιμη λύση (modus vivendi) θα πρέπει να βασισθεί σε μια ντε φάκτο διαίρεση του νησιού, όποια και αν είναι η μορφή της. Εάν οι Τούρκοι κινηθούν γρήγορα και μετά αναγκασθούν να υποχωρήσουν, ίσως προκληθεί ελληνική αντίδραση και τότε ίσως μας δοθεί η ευκαιρία να προσπαθήσουμε για μια συμφωνία (η οποία, Ίσως, σώσει και τον Καραμανλή).

Καθώς οι Σοβιετικοί μπορούν να λειτουργήσουν ως φόβητρο, πρέπει να τους κρατήσουμε σε απόσταση. Δεν μπορούν να εξελιχθούν σε διαιτητές μεταξύ συμμάχων των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα συμφέροντά τους διαφέρουν ριζικά από τα δικά μας. Εμείς επιθυμούμε ένα modus vivendi μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, ενώ αυτοί θέλουν μια αδέσμευτη Κύπρο, και προτιμούν την Ελλάδα ή την Τουρκία, ή και τις δυο αποστασιοποιημένες από το ΝΑΤΟ.

Έτσι, θα πρέπει:

- Να προσπαθήσουμε, επειγόντως, να περιορίσουμε την ελληνική αντίδραση, τουλάχιστον για 24 ώρες,

- Να πούμε ξεκάθαρα στους Τούρκους ότι πρέπει να σταματήσουν σήμερα, ή το αργότερο αύριο (tomorrow at the latest),

- Να προειδοποιήσουμε τους Τούρκους ότι η Ελλάδα κινείται ταχύτατα προς τα αριστερά.

- Να στείλουμε έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο στην Αθήνα γιά να ασκεί συνεχή και άμεση επιρροή στον Καραμανλή,

- Με δεδομένο ότι οι Τούρκοι θα καταλάβουν γρήγορα την Αμμόχωστο, να διαβεβαιώσετε ιδιωτικά τους Τούρκους (privately assure Turks) ότι θα τους εξασφαλίσουμε λύση που θα περιλαμβάνει το ένα τρίτο του νησιού, στο πλαίσιο κάποιου διακανονισμού ομοσπονδιακής φύσης.

- Να διαβεβαιώσουμε τους Ελληνες ότι θα περιορίσουμε τις τουρκικές απαιτήσεις και δεν θα επιτρέψουμε άλλους εγκλωβισμένους, κλπ.

Δεν πρέπει να εμπλακείτε άμεσα, άστε να σταματήσουν οι εχθροπραξίες. Αφού γίνει αυτό, πρέπει να το κάνετε διότι δεν υπάρχει εναλλακτική δυνατότητα, και μόνο εμείς έχουμε το βάρος (να το πράξουμε)».

Ο χάρτης, το Μνημόνιο του Σόνενφελντ και τα υπόλοιπα έγγραφα με τον χαρακτηρισμό “For Eyes Only”, αποδεικνύουν τον απαράδεκτο ρόλο του Κίσιγκερ στην κυπριακή τραγωδία. Όσες προσπάθειες και αν κάνουν οι κατευθυνόμενοι υποστηρικτές του, θα αποτύχουν, διότι ομιλούν από μόνα τους τα δικά του έγγραφα…

* Ο χάρτης πρωτοδημοσιεύθηκε στο βιβλίο «Τα Μυστικά Αρχεία του Κίσιγκερ» (Εκδόσεις Λιβάνη) του Κώστα Βενιζέλου και του Μιχάλη Ιγνατίου. . Ο Κίσιγκερ, δεν αμφισβήτησε ποτέ την εγκυρότητα του χάρτη και των εγγράφων. Μάλιστα, με επιστολή που έστειλε η προσωπική του γραμματέας στο Μιχ. Ιγνατίου, αποδέχεται την ύπαρξη του Μνημονίου Σόνενφελντ.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ ή Ταξίδι στην απόλαυση: ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ...

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ ή Ταξίδι στην απόλαυση: ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ...: Όλα όσα συνέβησαν στην Κύπρο τον «Μαύρο Ιούλιο» του 1974 , δεν ήταν απλά σκοτεινές συνωμοσίες και παρασκήνια και μάλιστα των τελευταί...

Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΗ ΓΕΡΟΥΣΙΑ [Στεμνίτσα 26.05.1821]

*ομιλία του καθηγητή κυρίου Ιωάννη Γκιώνη που εκφώνησε στην επέτειο του εορτασμού της Α΄ Πελοποννησιακής Γερουσίας στη Στεμνίτσα, τον Ιούνιο του 2012. 

Σεβασμιότατε,

Άγιοι Πατέρες,

Κύριε Δήμαρχε Γορτυνίας Γιάννη Γιαννόπουλε,

Κύριε Βουλευτά Αντρέα Λικουρέντζο

Κύριοι Δήμαρχοι, Ιλίου κύριε Νίκο Ζενέτο,

Κύριοι Εκπρόσωποι Πολιτικών, Στρατιωτικών και Αρχών Ασφαλείας,

Κύριοι Αντιδήμαρχοι , Δημοτικοί Σύμβουλοι και Πρόεδροι Τοπικών Συμβουλίων,

Κύριοι Εκπρόσωποι Συλλόγων, Φορέων και Μέσων Επικοινωνίας,

Εκλεκτή Ομήγυρις,

Αισθάνομαι συγκίνηση, για τη μεγάλη τιμή που μου προσγίνεται να μιλώ ενώπιον ενός τόσο εκλεκτού ακροατηρίου. Και ευχαριστώ γι’ αυτό, τους επιφανείς Στεμνιτσιώτες, κύριο Αθανάσιο Ροϊλό, Πρόεδρο του Πατριωτικού Συνδέσμου Τρικολώνων και κύριο Ντίνο Σαρακινιώτη, Αντιπρόεδρο του Συνδέσμου, με περγαμηνές στους τομείς της Παράδοσης και του Πολιτισμού, και όχι μόνο.

Η σημερινή παρουσία μας εδώ, στον καθαγιασμένο αυτόν τόπο, αποσκοπεί στην απόδοση τιμών σε όλους εκείνους, που, μέσα από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις να απελευθερώσουν τη δούλη Πατρίδα.

Ήσαν επικά τα πολεμικά γεγονότα, στα οποία οι επαναστάτες μετείχαν με προοδευτική γενναιότητα. Κολοκοτρωναίοι και Ανδρούτσοι αντιμετώπισαν στα πεδία των μαχών τους ανελέητους και αγέρωχους πολέμιους, με νικηφόρα αποτελέσματα. Οι περιλάλητες νίκες στο Λεβίδι, στο Βαλτέτσι, στα Δολιανά, στα Βέρβαινα και στη Γραβιά, είχαν λειτουργήσει λυτρωτικά στην ψυχολογία των επαναστατών.  Ο βασανιστικός θάνατος του Διάκου και ο απαγχονισμός του Γρηγορίου του Ε΄, χαλύβδωσαν τη θέληση των επαναστατών για τον υπερπάντων αγώνα.

Υπήρχαν όμως, και άλλες σοβαρές ανάγκες, που αφορούσαν τη στρατολογία και την προμήθεια τροφών και πολεμοφοδίων για τους Επαναστάτες. Αρχικά, συγκροτήθηκαν τοπικές εφορείες για να αντιμετωπιστεί αυτή η αναγκαιότητα.

Διαπιστώθηκε όμως, νωρίς η ανάγκη ύπαρξης ενός έγκυρου πολιτικού Διοικητικού οργάνου, ικανού να στηρίξει αποτελεσματικά τους αγωνιζόμενους. Ένα όργανο με αρμοδιότητες ευρύτερες και με εκτενέστερη εδαφική επιρροή. Έτσι, με πρωτοβουλία της Μεσσηνιακής Συγκλήτου, οργανώθηκε Συνέλευση των Πελοποννησίων στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου, στις Καλτεζές, κοντά στην Τρίπολη.

Στη Συνέλευση αυτή, έλαβαν μέρος τριάντα επτά (37), κατ’ άλλους τριάντα τέσσερεις (34), αντιπρόσωποι, οι οποίοι, μετά από συζητήσεις κατέληξαν στην συγκρότηση επταμελούς Διοικητικής Επιτροπής, για τη Διεύθυνση και τον συντονισμό του αγώνα.

«[…]συνηθροίσθημεν επί τούτου οι υπογεγραμμένοι από μέρους των επαρχιών μας, έχοντες την γνώμην και όλων των απόντων, εκλέξαντες τους φιλογενεστάτους Κυρίους, τον τε Άγιον Βρυσθένης Θεοδώρητον, Σωτήριον Χαραλάμπου, Αθανάσιον Κανακάρην, Αναγνώστην Παπαγιαννόπουλον, Θεοχαράκην Ρέντην και Νικ.Πονηρόπουλον, καθ’ υπακοήν και συγκατάνευσιν και αυτών εις την κοινήν ημών ταύτην  πρότασιν, τους διορίζομεν δια να περευρίσκονται του ενδοξοτάτου κοινού Αρχιστρατήγου μας Π. Μαυρομιχάλη…»

Και καταλήγει η απόφαση της Συνέλευσης:

«[…] από το μέρος ημών και όλων των απόντων υπακοής και άνευ τινός ανθιστάσεως, προφασιολογίας και αναβολής, της εξακολουθίας και ενεργείας των νευμάτων και διαταγών των, ελάβομεν αμφότερα τα μέρη τον προσήκοντα όρκον, ενώπιον του Υψίστου Θεού, εν βάσει συνειδότως και της τιμής μας. Και ούτως επεδόθη αυτοίς το παρόν ενυπόγραφον αποδεικτικόν και κυρωτικόν γράμμα μας». 1821 Μαΐου 26

Πρόεδρος της Διοικητικής αυτής Επιτροπής, που ονομάστηκε Πελοποννησιακή Γερουσία, ανέλαβε ο εκ Μάνης ορμώμενος, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και Γραμματέας, ο Στεμνιτσιώτης Ρήγας Παλαμήδης.

Ο Γορτύνιος ιστορικός συγγραφέας, Χρ.Στασινόπουλος, στο ενδιαφέρον βιβλίο του «Λεξικόν της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821», αποδίδει και σε άλλα κίνητρα τη συγκρότηση Συνελεύσεως στις Καλτεζές και τη συνακόλουθη εσπευσμένη ίδρυση της Πελοποννησιακής Γερουσίας.

Θεωρεί ότι ο Μαυρομιχάλης και οι άλλοι σύνεδροι στόχευαν να διαμορφώσουν καταστάσεις και να έχουν τον πρώτο λόγο στις εξελίξεις, πριν να φτάσει στην περιοχή ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο οποίος αναμενόταν και δεν καθυστέρησε η έλευσή του. Ο Δημήτριος Υψηλάντης, αδελφός του Γενικού Αρχηγού Αλ. Υψηλάντη, ήταν από τους πλέον έντιμους και ανιδιοτελείς πατριώτες. Αναφέρω σημειολογικά, ότι το 1829 τελείωσε με τη μάχη της Πέτρας, Βοιωτίας τον αγώνα, που άρχισε ο αδερφός του τον Φεβρουάριο του 1821.

Ένας άλλος ιστορικός, ο Μ. Οικονόμου στα «Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας», παρουσιάζει Ιεράρχες, ως ο Π.Π. Γερμανός και Προεστούς, ως ο Ζαΐμης, ο Λόντος, ο Σισίνης και ο Νοταράς, αντίθετους στην πρόταση σύγκλησης Συνελεύσεως στις Καλτεζές και γι’ αυτό δεν μετείχαν. Ο Ίδιος, όμως, εκφράζεται θετικά για το έργο της Γερουσίας. Γράφει δε κατά λέξη:

«Καίτοι δε της ρηθείσης Γερουσίας, μυκτηρισθείσης ως αυτοχειροτονήτου δια τον τρόπον της συστάσεώς της και πλάγιον των σκοπών της, μη αρεσάσης και μη εισακουομένης, εφημίσθη μ’ όλον τούτο και ηκούσθη ότι οπωσδήποτε εσχηματίσθη γενική της Αρχή εν Πελοποννήσω, ονομασθείσα «Γερουσία της Πελοποννήσου», όπερ πολύ ωφέλησεν ηθικώς και ως καλόν εξετιμήθη έπειτα το πράγμα εν γένει».

Στη Γερουσία δόθηκε από τη Συνέλευση ευρύτατη εξουσία. Ωστόσο, υπήρχε τοπικός και χρονικός περιορισμός. Αρμοδιότητα είχε μόνο για τις υποθέσεις της Πελοποννήσου και για το χρονικό διάστημα, που θα μεσολαβούσε ως την απελευθέρωση της πολιορκημένης, από τον Κολοκοτρώνη, Τριπόλεως.

Είναι πρέπον να τονιστεί η φιλοπατρία των Γερουσιαστών αυτών, η εργατικότητα, η επαγρύπνηση και η ανιδιοτέλειά τους. Επιδόθηκαν με αυταπάρνηση στο έργο που επωμίσθηκαν. Εδώ, στη Στεμνίτσα, που ορίστηκε ως έδρα τους, εξέδωσαν τα πρώτα έγγραφα Δημοσίου Δικαίου. Εδώ, στην πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδος, έστω και για περιορισμένο χρονικό διάστημα, χτυπούσε η καρδιά του αγωνιζόμενου λαού, της μαχόμενης Ελλάδος, που προσπαθούσε να βρει το βηματισμό της, ύστερα από αιώνες ταπείνωσης και δουλείας. Επιβάλλεται να ειπωθεί ότι όσο και αν η Γερουσία είχε περιορισμένη τοπική αρμοδιότητα τα κλιμάκια των φιλικών, που δραστηριοποιούνταν σε όλες τις επαναστατημένες περιοχές, ήσαν οι συνδετικοί κρίκοι, που διευκόλυναν την επικοινωνία και τη συνεργασία όλων.

Σε αυτή την προικισμένη από τη φύση και την ανθρώπινη οξύνοια και δραστηριότητα περιοχή, εγκαταστάθηκαν οι Γερουσιαστές, προνοώντας για όλα τα ζητήματα. Στις 30 Μαΐου με εγκύκλιο καθόριζαν την οργάνωση της περιφερειακής Διοίκησης της Πελοποννήσου. Επίσης, με ίδια ημερομηνία, έστειλαν άλλη εγκύκλιο που αφορούσε την επιστράτευση «πάντων των δυναμένων να φέρουν όπλα». Εδώ, όπου έζησε και ο Γέρος του Μωριά και γεννήθηκε και ο γιος του, ο Γενναίος Πρωθυπουργός της Ελλάδας κατά την έξωση του Όθωνα, άνδρες συνετοί και ανιδιοτελείς, ανέλαβαν πρόθυμα να υπηρετήσουν, πάνω από όλα, το γενικό συμφέρον.

Σεβασμιότατε,

Κυρίες και Κύριοι,

Είμαι σίγουρος ότι οι ιερές σκιές των ελευθερωτών, μας υπερίπτανται του χώρου και αγάλλονται για την απόδοση φόρου τιμής, για την μεγάλη τους προσφορά. Απαιτούν όμως, από όλους εμάς, και κυρίως από τους ηγέτες μας, να μην πετάξουμε «τα Άγια τοις κυσί». Ζητούν να μιμηθούμε τα καλά τους έργα και όχι εκείνα που τους είχαν οδηγήσει και αυτούς ένα βήμα προ της καταστροφής.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οφείλουμε να παραδειγματιστούμε από την ιστορία μας και να προστατευτούμε ως λαός από τους κινδύνους, οι οποίοι μας απειλούν, με πιο επικίνδυνο εχθρό, τον ίδιο μας τον εαυτό, που περιχαρακώνεται στη δική του υποκειμενική αλήθεια, περιφρονώντας τους άλλους. Μόνο αν στη θέση του «Εγώ» τοποθετήσουμε το «Εμείς», όπως συνιστούσε ο αγράμματος, αλλά σοφός πατριώτης, Στρατηγός Μακρυγιάννης, υπάρχει ελπίδα σωτηρίας.

Σεβασμιότατε, προσευχηθείτε για τον λαό και την Πατρίδα.

Στεμνίτσα, 10 Ιουνίου 2012

      Ιωάννης Διον. Γκιώνης


_______________________

* Ομιλία  του τ. Εκπαιδευτικού, προϊστάμενου Β’ Βάθμιας Εκπαίδευσης Γ΄Αθήνας και Αντιδήμαρχο Παιδείας Δήμου Ιλίου,Ιωάννη Διον. Γκιώνη, στη Μονή Χρυσοπηγής (Στεμνίτσα), για την Πελοποννησιακή Γερουσία

[26^η Μαΐου 1821] – 10.06 2012

«ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ»..... Του Νίκου Ι. Κωστάρα

 29 Μαΐου 1453. «Εάλω η Πόλις». Φρικιαστικότερη κραυγή δεν ακούστηκε ποτέ σε πόλη ανθρώπου ωσάν να έφτανε η συντέλεια του κόσμου. 

Η πτώση της Βασιλεύουσας επεσφράγισε το τέλος του Μεσαιωνικού Ελληνισμού, την τελευταία ημέρα της ένδοξης πολιτείας, που ίδρυσε χίλια διακόσια χρόνια ο Μέγας Κωνσταντίνος και του «Λεωνίδα» του Βυζαντίου, του τελευταίου Αυτοκράτορα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του «μαρμαρωμένου Βασιλιά». Μια μαύρη σελίδα της παγκόσμιας ιστορίας γραμμένη με το αίμα των Βυζαντινών. Ημέρα πένθους για τον Ελληνισμό. Αλλά και ημέρα μνήμης.

.‏

            Κι όμως το πέπλο ιστορικής λησμονιάς έχει σκεπάσει την ελληνική μνήμη με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε με εθνικό αποχρωματισμό, διαπιστώνοντας την αρνητική εικόνα που παρουσιάζει, τόπος και λαός, σε ότι έχει σχέση με αυτά που ονομάζουμε «Εθνικά θέματα». Έτσι επιχειρείται επί δεκαετίες τώρα η διάβρωση της ταυτότητας του Γένους των Ελλήνων μέσω της ιστορικής αγνωσίας και παραπλάνησης της Ελληνικής ιστορίας. «Η Ιστορία εκδικείται αυτούς που την αγνοούν» (Κ. Τσατσος). Υπάρχουν όμως αντισώματα που τιμούν τη μνήμη του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά» θυμούνται την Άλωση και τους θρύλους της κι έτσι ενοχλούν και αναταράσσουν τα λιμνάζοντα νερά της ιστορικής μνήμης κάθε χρόνο.

            Η 29^η Μαίου 1453 φέρει στην Εθνική μνήμη τα θλιβερά γεγονότα της πτώσης της Βασιλεύουσας, γιατί κανένα γεγονός της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας δεν είχε το τραγικό μεγαλείο της πτώσης και κανένα μεγάλο γεγονός δεν σφράγισε τόσο βαθιά την ψυχή του λαού μας όσο η Άλωση που χαρακτηρίστηκε «συμφορά μεγίστη των κατά των οικουμένη γενομένων, από τον Λαόνικο Χαλκονδύλη ενώ ο Στέφαν Τσβάιχ χαρακτήρισε ως μοιραία στιγμή της ανθρωπότητας». Ένα ιστορικό γεγονός μεγάλης σημασίας, όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά για την Παγκόσμια ιστορία. Το Βυζάντιο ήταν πρόμαχος όχι μόνο του Ελληνισμού αλλά και του Χριστιανισμού επί μία και πλέον χιλιετία. Το Βυζάντιο υψωνόταν αληθινό προπύργιο της Δύσης, ασάλευτος κυματοθραύστης πάνω στον οποίο ξεσπούσαν κάθε φορά τα άγρια στίφη των βαρβάρων της Ανατολής.

            Αλλά το πρώτο πλήγμα κατά της ισχυρής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας καταφέρθηκε αρχικά από τη Δύση, τους Σταυροφόρους της Δ’ Σταυροφορίας το 1204 μ.Χ. Ο Άγγλος Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν αναφέρει: «Η δυνατότητα κατακτήσεως υπό των Οθωμανών της Κωνσταντινουπόλεως οφείλεται στο έγκλημα  των Σταυροφόρων του 1204... στις 29 Μαίου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα». Μετά το 1204 έπνεε τα λοίσθια. Έγινε μια τρεκλίζουσα αυτοκρατορία. Περιορισμένη εδαφικά, εξαντλημένη οικονομικά, διχασμένη θρησκευτικά σε ενωτικούς και ανθενωτικούς, προδομένη και βαθιά πληγωμένη από τους Δυτικούς, εξουθενωμένη από τις ενδοδυναστικές διαμάχες περίμενε μοιρολατρικά «τον Τούρκο να την πάρει» (Κ. Παλαμάς).

            Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή βρέθηκε στην Βασιλεύουσα ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με λεωνίδιο φρόνιμα για να σταθεί αντάξιος των πιο ένδοξων προκατόχων του. Γι’ αυτό όταν ο Σουλτάνος Μωάμεθ Β’ του έκανε πρόταση να παραδώσει την Πόλη, έδωσε απάντηση θερμοπυλάχου: «Το την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμού, ούτε των αυτήν οικούντων. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών». Ήταν μια μακρινή απήχηση του «Μολών λαβέ» και πέρασε σαν άλλος Λεωνίδας στην Ιστορία. Έγινε θρύλος, σύμβολο και τραγούδι. Ο Κωνσταντίνος δεν πολέμησε για να νικήσει, πολέμησε για να μην ηττηθεί η τιμή της Βασιλεύουσας. Η πόλη κυριεύεται αλλά δεν παραδίδεται. Στάθηκε άγρυπνος, ακάματος, ακαταπόνητος. Μάχεται σαν τον Αθανάσιο Διάκο με σπασμένο σπαθί. «Απέθανε απάνω στο σπαθί του» όπως λέει το ποντιακό τραγούδι. Μπορεί να σκοτώθηκε στην Πύλη του Ρωμανού αλλά αναστήθηκε στην ψυχή του λαού. Ο Γέρος του Μοριά έλεγε ο τελευταίος υπερασπιστής δεν συνθηκολόγησε αλλά έπεσε πολεμώντας. Και το Γένος μας δεν δέχτηκε το ζυγό της δουλείας, δεν συμβιβάστηκε με τον κατακτητή και σε κάθε ευκαιρία έπαιρνε τα όπλα για να ανακτήσει την ελευθερία του. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έμεινε ο Έλληνας με το μύθο του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά», σύμβολο αθάνατο, ενσαρκωτής του ονείρου και των προσδοκιών του, που κράτησε άσβεστη τη φλόγα του Ελληνισμού γιατί μέσα από τις συμφορές βρίσκουμε την αυτοσυνειδησία μας κι αυτή έχουμε σήμερα ανάγκη για να μην αλλοτριωθούμε. «Η πόλις εάλω! Αλλοίμονον, όμως, αν την αφήσωμεν να αλωθεί εντός μας» (Καθ. Ν. Τωμαδάκης). Όχι λησμονιά αλλά μνήμη για να διατηρηθεί η ιστορική μας συνέχεια μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Νίκος Ι. Κωστάρας

EΡΜΗΣ Ο ΛΟΓΙΟΣ: ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ.... Του Νίκου Ι. Κωστάρα

EΡΜΗΣ Ο ΛΟΓΙΟΣ: ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ.... Του Νίκου Ι. Κωστάρα: 19 η Μαΐου Ημέρα Μνήμης Η μνήμη δεν πρέπει να αλώνεται. Και είναι γεγονός ότι η γενοκτονία των Ποντίων για χρόνια πολλά είχε αποσιω...

Η CATASTROIKA αναζητά τις συνέπειες από την ολοκληρωτική εκποίηση μιας χώρας

Παρακολουθήστε το ντοκιμαντέρ KATASTROIKA

και δια δώστε το να το δουν όσον το δυνατόν περισσότεροι 

Οι δημιουργοί του Debtocracy, του ντοκιμαντέρ που είδαν τουλάχιστον δύο εκ. άνθρωποι, επιστρέφουν με μια νέα παραγωγή.

Η CATASTROIKA αναζητά τις συνέπειες από την ολοκληρωτική εκποίηση μιας χώρας. Εξετάζοντας παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης στις πιο αναπτυγμένες χώρες της Δύσης προσπαθεί να προβλέψει τι θα συμβεί αν το ίδιο μοντέλο εφαρμοστεί σε μία χώρα υπό καθεστώς επιτήρησης. 

*από το: http://www.leonidion.gr/

Το «Κρυφό Σχολειό» στην υπόδουλη Θράκη

ο γνωστός πίνακας του Γύζη, το "κρυφό σχολείο"

Αυτό που συνηθίσαμε να λέμε σχηματικά «κρυφό σχολειό», είναι όσα φέρνει στο νου μας, ο γνωστός πίνακας του νικ. Γκύζη με τον παπά, που σε κάποιον νάρθηκα διδάσκει τα μικρά ελληνόπουλα χρησιμοποιώντας το ψαλτήρι και την οκτώηχο.

Στα αρχεία της βιβλιοθήκης της βουλής διασώθηκαν ορισμένες περιγραφές, που οδηγούν κατευθείαν τη σκέψη μας, στον πίνακα αυτό. Ειδικότερα σε μια ανυπόγραφη και χωρίς ημερομηνία «στατιστική έκθεση» για την εκπαίδευση στα χωριά της θράκης, υπάρχουν δραματικές διαπιστώσεις για την ελληνική εκπαίδευση, έξω από τα αστικά κέντρα, δεδομένου ότι στις πόλεις, υπήρχαν αξιόλογα εκπαιδευτήρια χάρη στις προσπάθειες των ελλήνων. Ειδικότερα, η έκθεση γράφει:

«η δημοτική εκπαίδευσις εν τη θράκη είναι τοσούτον οικτρά, ώστε δύναται να θεωρηθεί ως μη υπάρχουσα. Εις πολλά μεν των χωρίων ουδέν υπάρχει περί των γραμμάτων διδασκαλίαν. Εις πλείστα η δημοτική εκπαίδευσις συνίσταται εις την υπό αγραμμάτων ιερέων ή ψαλτών ή κανδηλαναπτών διδασκαλίαν της οκτωήχου και του ψαλτηρίου».

οι μύλοι των αδελφών θαλασσινού στη μακρά γέφυρα (ουζούν κιοπρού)

Σε ανταπόκριση από το ουζούν κιοπρού (μακρά γέφυρα) που δημοσιεύεται στην εφημερίδα «θράκη» το 1879 (δεν διασώθηκε η ακριβής ημερομηνία στο σωζόμενο τμήμα της εφημερίδας) αναφέρονται συγκλονιστικά στοιχεία για την παιδεία της περιοχής εκείνης. Και πάλι η περιγραφή συμπίπτει με την έννοια του κρυφού σχολείου, λόγω της αδιαφορίας του οθωμανικού κράτους για την παιδεία των υπόδουλων λαών. Το κενό αυτό, ειδικά στα μικρά χωριά, όπου δεν υπήρχαν πόροι για να στηριχθούν ελληνικά σχολεία, κάλυψε με κάθε τρόπο και όπως μπορούσε, η ορθόδοξη εκκλησία.

Συγκεκριμένα η εφημερίδα γράφει:

«η του ουζούν κιοπρού επαρχία, περιλαμβάνουσα άνω των 35 ελληνικών χωρίων, αμοιροί ελληνικών εκπαιδευτηρίων».

Και σε άλλο σημείο, δίνει μια περιγραφή, για την οικτρή κατάσταση των ελληνικών χωριών, της θράκης, στα οποία δεν υπήρχαν δάσκαλοι και σχολεία. Μια λιτή περιγραφή που θυμίζει «κρυφό σχολείο».

«εις ολίγα των χωρίων τούτων αυτοδίδακτοι διδάσκαλοι, τα κοινά ήτοι παπαδίτικα λεγόμενα διδάσκουσιν εις τον οκτάηχον και το ψαλτήριον περιοριζόμενοι, τα δε πλείστα διατελούσιν άνευ διδασκάλων».

Ταυτόχρονα προειδοποιεί ότι στα χωριά του ουζούν κιοπρού, το ζαλούφι, το ιβρίκ τεπέ και το αλτούν και στα χωριά παζάρ ντερέ και σουλτάν-κιοϊ των περιοχής μαλγάρων, όπου υπήρχαν πολλοί αλβανόφωνοι, κινδυνεύουν να πάψουν να μιλούν ελληνικά, γιατί δεν υπήρχε ελληνική παιδεία. Θυμίζουμε επίσης, ότι πολλά χρόνια αργότερα, μετά την καταστροφή του 1922 ογδόντα τουλάχιστον οικογένειες από το ιβρίκ τεπέ, εγκαταστάθηκαν στο τυχερό, το παλιό μπιντικλί, στην δυτική όχθη του έβρου προσμένοντας μια γρήγορη επιστροφή απέναντι στο χωριό τους. Μια επιστροφή που αλίμονο, δεν ήρθε ποτέ.

Μια ανάλογη πληροφορία αντλούμε από ανυπόγραφο και χωρίς ημερομηνία έγγραφο, στο οποίο αναφέρεται ότι στο χωριό κιουρτλί της περιφέρειας μαλγάρων, το οποίο είχε τότε 125 οικογένειες «οι ιερείς διδάσκουσι εν τω νάρθηκι τους παίδας».

Σε ένα άλλο έγγραφο της 24 ιουλίου 1879 αναφέρει για το σουλτάν- τσιφλίκ της περιοχής ηρακλείας: «κατοικείται υπό 250 ελλήνων. Έχει μαθητάς 20, διδασκομένους υπό του ιερέως εν τω νάρθηκι της εκκλησίας. Πέριξ της ηρακλείας υπάρχουσι και τινα μικρά χωρία εις ά ούτε εκκλησίαι ούτε σχολείον υπάρχει».

Για τα χωριά της κεσσάνης σιγλή, μουζαλή, μαύρες, καδή-κιοϊ, μαχμούτ- κιοϊ, βαρνίτσα, φακίρμα, καράτεπε και μάλτεπε, γράφει ότι το 1880 «γραμματοδιδάσκαλοι ή ιερείς διδάσκουσιν εις τα κελλία ή εις τους νάρθηκας των εκκλησιών ανά 20-50 μαθητάς».

μακρά γέφυρα

Επίσης στα χωριά της μακράς γέφυρας καδήκιοϊ, σουμπάς- κιοϊ, δερέ-κιοϊ, καβατζήκι, κηρ- κιοϊ, μαλκότς, σαχίν- κιοϊ, καρατζά-χαλή, δογάν- κιοϊ δερβενάκι, ψαθάδες, και γιαούκ πληροφορούμαστε πως «οικούμενα υπό ελλήνων 300-800 έχουσι γραμματοδιδασκάλους ή ιερείς διδάσκοντας ανά 15-30 μαθητάς εις κελλία ή εις νάρθηκας εκκλησιών».

Αξίζει να σημειωθεί ότι το ψαλτήριο, θεωρήθηκε από πολλούς παιδαγωγούς σαν ιδανικό βοήθημα εκμάθησης των ελληνικών, γιατί μέσα στα κείμενά του ενυπάρχει η προσωδία της γλώσσας και η μουσικότητα των λέξεων.

Παντελής  Στεφ. Αθανασιάδης

"ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΙΣΤΟΡΙΑ"_________________________________________________________
*από το:  http://sitalkisking.blogspot.com/2010/05/blog-post_16.html

Η μυστική επαναστατική οργάνωση και η δράση του Ρήγα Βελεστινλή στη Βιέννη

Λουκάς Αξελός

[κατέβασέτο]

ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΕΡΕΥΝΑΣ Λ. ΚΡΙΤΙΚΗΣ


Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα το παράνομο πολιτικό κίνημα, τόσο στη Βαλκανική, όσο και στις υπόλοιπες κεντροευρωπαϊκές και μεσογειακές ευρωπαϊκές χώρες, παίρνει μια καινούργια, εξαιρετικά μεγάλη, έκταση.

Το κίνημα αυτό βασισμένο στη μέχρι την περίοδο εκείνη εμπειρία δράσης του ελεύθερου τεκτονισμού και των διάφορων παράνομων ή ημιπαράνομων λαϊκίστικων πολιτικών σχηματισμών της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης, περνάει σε μιαν ανώτερη ποιοτικά φάση που αντανακλά τη συνολική ανοδική πορεία του αστισμού και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων σ’ όλη την ηπειρωτική Ευρώπη.
Ηταν αυτό, μέσα σ’ όλα τ’ άλλα, μια συγκεκριμένη πολιτική απάντηση της επαναστατικής αστικής τάξης απέναντι στην ανοιχτή τρομοκρατία των φεουδαρχικών ή ίσοφεουδαρχικών καθεστώτων της ηπειρωτικής Ευρώπης που αδυνατούσαν, όπως
Φάνηκε ιστορικά, να δώσουν μιαν «βρετανικού τύπου», ταξική διέξοδο στη σύγκρουση τους με τον ανερχόμενο αστισμό.

24grammata.com- free ebook  (κατηγορία: επιστημονικές μελέτες)

[κατέβασέτο]

Σαν σήμερα ( 10 Απριλίου 1826) : Η ηρωϊκή έξοδος του Μεσολογγίου

Το Μεσολόγγι κήρυξε την Επανάσταση στις 20 Μαΐου 1821. Η πρώτη πολιορκία του ξεκινά στις 25 Οκτωβρίου 1822 και λήγει στις31 Δεκεμβρίου 1822 με σημαντικές απώλειες του εχθρού σε έμψυχο και άψυχο υλικό. Στις 15 Απριλίου 1825 αρχίζει η δεύτερη πολιορκία από τον Κιουταχή και ύστερα από ασφυκτική πολιορκία ενός έτους και μπροστά στον κίνδυνο της ατιμωτικής σκλαβιάς και του θανάτου από λιμό, αποφασίζεται η Έξοδος της Φρουράς τη νύχτα της 10ης Απριλίου 1826. Από τα 10.500 περίπου άτομα που βρίσκονταν τότε στο Μεσολόγγι, οι 3.500 ήταν οπλοφόροι και ελάχιστοι απ’ αυτούς σώθηκαν ξεφεύγοντας από τον τουρκικό κλοιό μετά την προδοσία του σχεδίου τους. Γυναικόπαιδα και γέροι που δεν μπορούσαν να πολεμήσουν και έμειναν στην πόλη κλείστηκαν στις μπαρουταποθήκες με τον Καψάλη και τον Δεσπότη Ιωσήφ και βάζοντας φωτιά στο μπαρούτι ολοκλήρωσαν τη θυσία του Μεσολογγίου.

Η νύχτα της Εξόδου θα μείνει για πάντα στην ιστορία σαν σύμβολο εθελούσιας θυσίας στο βωμό της Ελευθερίας.

Η νύχτα αυτή είναι μία από τις ιστορικότερες για την ανθρωπότητα. Το Μεσολόγγι συμβολίζει από τότε την ελευθερία και τον ηρωισμό και έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης πολλών.... μεγάλων δημιουργών απ’ όλον τον κόσμο (Βύρωνας, Γκαίτε, Ουγκώ, Ντελακρουά, Ντελανσάκ). Εκεί, άφησε την τελευταία τoυ πνoή o Λόρδoς Βύρων πρoσφέρoντας σημαντικές υπηρεσίες στoν Αγώνα των “Ελευθέρων Πoλιoρκημένων”.

Λεπτομέρειες για τη δωδεκάμηνη πολιορκία αντλούνται κυρίως από απομνημονευματογράφους. Βεβαίως και από τα έγγραφα, και ειδικά από την «Aλληλογραφία Φρουράς Mεσολογγίου 1825-26» (ένα «σώμα» από τέσσερις περίπου εκατοντάδες κείμενα, που εκδόθηκαν συγκεντρωμένα το 1963).

«Εσφαξαν ένα γαϊδουράκι…»

Πρώτη πηγή είναι ο N. Kασομούλης (1792-1872). O 29χρονος τότε αγωνιστής μετά την επαναστατική του δράση στη Δ. Mακεδονία, βρίσκεται στο πολιορκημένο Mεσολόγγι. Nα υπενθυμίσουμε ότι ανάμεσα στις 2.701 χειρόγραφες σελίδες, που συγκρότησαν τα τρίτομα «Στρατιωτικά ενθυμήματά» του, που εξέδωσε το 1939 ο Γ. Bλαχογιάννης, βρίσκεται και η απόφαση της Eξόδου. Oταν οι οπλαρχηγοί πήραν την ηρωική απόφαση ομοφώνως «… θεωρούντες ότι εξέλιπεν κάθε ελπίς βοηθείας και προμηθείας τόσον από την θάλασσαν καθώς και από την ξηράν…», τη συνέταξε ο εγγράμματος επίσκοπος Pωγών Iωσήφ και την υπαγόρευσε στον Kασομούλη.

«Aπό τα μέσα Φεβρουαρίου 1826 άρχισαν πολλαίς φαμελλιαίς νά υστερούνται τό ψωμί. Mία Mεσολογγίτισσα, ήτις περιέθαλπεν ασθενή καί τόν αυτάδελφόν μου Mήτρον, ετελείωσεν τήν θροφήν της, καί μυστικά, μαζύ μέ δύο φαμελλιαίς Mεσολογγίτικες, έσφαξαν ένα γαϊδουράκι, πωλάρι πού τό έφαγαν. Tαίς ηύρα οπού έτρωγαν. Eρώτησα πού ηύραν τό κρέας, καί τρόμαξεν η ψυχή μου όταν ήκουσα ότι ήτο γαϊδούρι. Mία συντροφιά στρατιωτών Kραβαριτών είχεν έναν σκύλον καί, κρυφά καί αυτοί, τόν έσφαξαν καί τόν μαγείρευσαν. Eμαθητεύθη καί τούτο. Hμέραν παρ ημέραν αυξάνουσα η πείνα, έπεσεν καί η πρόληψις καί όλα τού να τρώγουν ακάθαρτα, καί άρχισαν αναφανδόν πλέον νά σφάζουν άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια καί ακόμη νά τά πωλούν μιά λίρα τήν οκά οι ιδιοκτήται των καί πού να προφθάσουν: Tρείς ημέραις επέρασαν καί ετελείωσαν καί αυτά τά ζώα… Aρχίσαμεν, περί τάς 15 Mαρτίου, ταίς πικραλήθραις, χορτάρι τής θαλάσσης. Tό εβράζομεν πέντε φοραίς έως ότου έβγαινεν η πικράδα, καί τό ετρώγαμε μέ ξείδι καί λάδι ωσάν σαλάτα, αλλά καί μέ ζουμί από καβούρους ανακατωμένον καί τούτο. Eδόθησαν καί εις τούς ποντικούς, πλήν ήταν ευτυχής όστις εδύνατο νά πιάση έναν. Bατράχους δέν είχαμε κατά δυστυχίαν..».

«Πολλοί επροτίμησαν να ταφώσιν υπό τα ερείπια»

Δεύτερη «ζωντανή» πηγή είναι ο Aρτέμιος Mίχος (1803-1873). O Γιαννιώτης αγωνιστής βρέθηκε στο πολιορκημένο Mεσολόγγι από τον Aπρίλιο του 1825 μέχρι τον επόμενο Iανουάριο. Kρατούσε ημερολογιακές σημειώσεις, τις οποίες και δημοσίευσε με τον τίτλο «Σύντομος περιγραφή εν είδει ημερολογίου των αξιολογοτέρων συμβάντων της B Πολιορκίας του Mεσολογγίου, αρχομένη από 12ης Aπριλίου 1825 και λήγουσα την 25η Iανουαρίου 1826». Στο δεύτερο μέρος, με τον τίτλο «Tα κατά την πολιορκίαν του Mεσολογγίου αφ ης εποχής, ένεκα των περιστάσεων, έπαυσεν εκδιδομένη η εφημερίς Tα Eλληνικά Xρονικά», εκθέτει και τα γεγονότα της Eξόδου.

«Kανονισθέντος του σχεδίου της εξόδου έκαστος απήλθεν εις την θέσιν του και ήρχισαν αι της εξόδου προπαρασκευαί μεθ όλης της ησυχίας, αλλά και μεθ όλης της δραστηριότητος. Mετ αγαλλιάσεως δε έβλεπε τις εις τα πρόσωπα της ηρωικής εκείνης φρουράς ζωγραφισμένον το θάρρος, την απόφασιν και την πεποίθησιν εις την βοήθειαν του θεού περί της επιτυχίας του μεγάλου έργου το οποίον ετοιμάζοντο να επιχειρήσωσιν. Yπήρχον τότε εν τω φρουρίω έως 300 ασθενείς και πληγωμένοι. Πολλοί εκ τούτων, επροτίμησαν να ταφώσιν υπό τα ερείπια της ενδόξου πόλεως και ούτω οχυρωθέντες εις τας ισχυροτέρας οικίας να πωλήσωσιν ακριβά το αίμα των…».

«Επέσαμεν εις τα περιχαρακώματα»

Eπιστολή Nότη Μπότσαρη, Kίτσου Tζαβέλα, Φωτοματα, Δ. Mακρή κ.ά. οπλαρχηγών προς την κυβέρνηση δύο μέρες μετά την Eξοδο.

«Mε την ελπίδα να μας καταφθάσουν τα καράβια και να μας μπάσουν ζαερέν (εφόδια και τροφές) εφθάσαμεν εις την αθλιοτάτην κατάστασιν… Tα καράβια δε τα ελληνικά μίαν φοράν εφάνησαν εις τον λιμένα μας και επειδή ήταν ολίγα, όχι (μόνον) δεν έβλαψαν τον εχθρόν, αλλά και εδιώχθησαν. Kαι επεριμέναμεν οκτώ ημέρας τρώγοντες θαλάσσια χόρτα και πλέον δεν τα ματαείδαμεν. Eφθασε να πεθαίνουν και από εκατόν πενήντα την ημέραν.Δια να μην χαθεί όμως με την ολότητα το στρατιωτικόν, απεφασίσαμεν να εβγούμεν με έξοδον με τα σπαθιά εις τα χείρας, να εβγάλωμεν και όλον το αδύνατον μέρος και όποιος γλυτώσει, πράγμα οπού δεν έγινε ποτέ εις τον κόσμον. Λοιπόν εις τα 10 του παρόντος, το βράδυ τα τρεις ώρας της νυκτός, εκάμαμεν την έξοδον, μέσον τα γεφύρια και επέσαμεν εις τα εχθρικά περιχαρακώματα… Eπλέχθημεν όμως εις τον κάμπον και πολεμούντες ετραβούμαν προς το βουνό. Eβάσταξεν ο πόλεμος εξ ώρας….».

«… Και τότε έδωσε πυρ»

Tρίτη πηγή είναι ο αγωνιστής Σπυρομήλιος (1800-1880). O αγωνιστής από τη Xιμάρα ήταν ένας από τους λίγους σπουδαγμένους στρατιωτικούς της επανάστασης (10 χρόνων είχε σταλεί στην Iταλία να σπουδάσει στρατιωτικά). Aπό το τέλος του 1825 μαχόταν στο Mεσολόγγι και τον Iανουάριο του 1826 ήταν μέλος της επιτροπής των πολιορκημένων που στάλθηκε στο Nαύπλιο για να ζητήσει ενισχύσεις από την κυβέρνηση. Eπέστρεψε από εκεί τις τελευταίες μέρες της πολιορκίας, αλλά δεν στάθηκε δυνατό να μπει στην πόλη. Παρακολουθούσε την Eξοδο από «το όρος Πεταλά, απ όπου φαίνεται το Mεσολόγγιον». Στα απομνημονεύματά του με τον τίτλο το«Xρονικό του Mεσολογγίου 1825-1826» παραθέτει πληροφορίες από «εξοδίτες».

«Eίδομεν ότι εκαίοντο όλαι αι γύρωθεν του φρουρίου καλύβαι της φρουράς. Πόλεμος εκ μέρους του στολίσκου εις Aνεμόμυλον, πόλεμος ηκούετο εις διάφορα μέρη της πόλεως και τα τουρκικά κανονοστάσια εκανονοβόλουν προς την πόλιν. Tαύτα μας έδιδον να καταλάβωμεν ότι έπεσε το Mεσολόγγιον, ότι οι Tούρκοι εκυρίευσαν το φρούριον κι ότι οι Eλληνες κατέφυγον εις τινα οσπίτια και αντέχουν διά να αποθάνουν πολεμώντας… Eν τοσούτω εντός της πόλεως ο πόλεμος διήρκεσεν τρεις ημέρας. Eπολέμουν εις τα οσπίτια έως ότου είχον πολεμοφόδια και όταν τα ετελείωσαν έδιδον πυρ εις το οσπίτιον και εκαίοντο. 

O Xρήστος Kαψάλης έβγαζεν τας γυναίκας εις τα παράθυρα διά να τας ιδώσιν οι Tούρκοι και εκ τούτων να παρακινηθώσιν να έμβουν. Aφησεν ούτως ώστ εσυνάχθησαν πλήθος Tούρκων και τότε έδωσε πυρ εις την πυριτααποθήκην, οπού ήσαν τεσσαράκοντα κιβώτια πυρίτιδας και ούτως απέθανεν ενδόξως και αυτός, έσωσεν από την αιχμαλωσίαν και την ατιμίαν τόσας ψυχάς, συνεπιφέρων τον θάνατον και εις πλήθος Tούρκων… Oύτως έπεσε το Mεσολόγγιον μετά δωδεκάμηνον στενήν πολιορκίαν».

_______________________________

Αποσπάσματα εγγράφων από άρθρο του Τάκη Κατσιμάρδου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα 

“Ημερησία” 8/4/2006

Πηγή: ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ & ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

http://ellas2.wordpress.com 

Αρκαδικό Βήμα: Τιμή στους Ήρωες Αγωνιστές του 1821

*Δείτε και στο:

http://arkadikes-selides.blogspot.com/2012/03/1821.html

Η φωτογραφία της μέρας....